Ptaki Okolic Rogoźna

Trwa kolejny sezon lęgowy w naszych budkach. W maju skontrolowaliśmy  ok. 830 budek przeznaczonych dla sikor i innych dziuplaków podobnej wielkości. Po trzynastu latach kontrolowania naszych budek mamy już spore doświadczenie, ale wciąż trafiamy na sytuacje, które nas zadziwiają. Dziś stwierdziliśmy ekstremalny przypadek dotyczący zniesienia bogatki Parus major. Ale zacznijmy od początku, który wyglądał całkiem normalnie, stąd brak zdjęć. W dniu 6.05.2025 r. w jednej z budek na powierzchni “Budzyń” złapaliśmy samicę bogatki wysiadującą 9 jaj. Ptak nosił już naszą obrączkę, którą otrzymał jako pisklę 17.05.2024 r. w budce odległej o ok. 500 m od obecnego miejsca gniazdowania. Do standardowego dla bogatki  zniesienia brakowało 1 jajo, więc w czasie kolejnej kontroli spodziewaliśmy się zastać już pisklęta. W dniu 22.05.2025 r. ponownie złapaliśmy tą samą samicę, ale nie na pisklętach, a na 16 jajach. Jaja nie były zalężone, więc najprawdopodobniej samica jest “singielką”.

 

W czasie kolejnej kontroli tej budki, w dniu 8 .06.2025 r. znów złapaliśmy tą samicę wysiadującą 22 jaja! Ponieważ jaja są ubarwione tak samo, z pewnością zostały zniesione przez jednego ptaka. Duża masa samicy (21,8 g) może zapowiadać zniesienie kolejnych jaj, co sprawdzimy za ok 2 tygodnie.

 

 

Do tej pory największe zniesienie liczyło 19 jaj, ale ich kształty i ubarwienie jednoznacznie wskazywało, że znosiły je do jednego gniazda różne samice.

Jerzy Dąbrowski i Bronisława Peplińska

 

 

 

 

W zasadzie tytuł powinien brzmieć “ZŁAPALIŚMY GILA Z NORWEGII”. Dziś pojawiła się naszym koncie informacja o zaobrączkowanej przez nas w dniu 18.02.2024 r. przy karmniku w Chodzieży samicy gila Pyrrhula pyrrhula. Złapaliśmy tego dnia 54 ptaki w tym jednego gila.

Dziś do wiedzieliśmy się, że tego ptaka schwytano w miejscu opisanym jako Lutufallet w Norwegii, tuż przy granicy ze Szwecją. Odległość w linii prostej od miejsca zaobrączkowania to 944 km, a czas jaki minął od zaobrączkowania to 407 dni.

Wiadomość jest zaskakująca choćby z uwagi na to, że dotąd zaobrączkowaliśmy zaledwie 80 przedstawicieli tego gatunku, w tym w 2024 roku 8. To druga informacja powrotna z Norwegii. Pierwsza dotyczyła czyża. Może za jakiś czas złapią tam zaobrączkowanego przez nas jera albo czeczotkę?

Jerzy Dąbrowski

W okolicach Rogoźna występuje pięć gatunków drozdów, ale rzadko udaje się odłowić i zaobrączkować w jednym roku wszystkie. Dotąd udało się to tylko raz – w 2012 roku. No, i po trzynastu latach udało się to powtórzyć. Nadzieja zabłysnęła, kiedy 7 marca złapał się paszkot – największy z naszych drozdów i najrzadziej obrączkowany. Dopełniło się 15 kwietnia, kiedy złapał się kwiczoł. Do końca 2024 r. zaobrączkowaliśmy następujące liczby drozdów: kos Turdus merula – 779, śpiewak Turdus philomelos – 677, kwiczoł Turdus pilaris – 103, droździk Turdus iliacus – 23, paszkot Turdus viscivorus – 3.

Wszystkie są u nas lęgowe, choć w przypadku droździka, tylko raz odłowiliśmy parę lęgowych ptaków.

Jerzy Dąbrowski i Bronisława Peplińska

W dniu 2 kwietnia dowiedzieliśmy się od sąsiada, że w jednej z rur spustowych budynku w którym mieszkamy w Cieślach dochodzą jakieś głosy. Ponieważ takie sytuacje już były, więc wiedzieliśmy, że wpadły tam jakieś ptaki. Po otwarciu rewizji okazało się, że są tam dwa martwe wróble (samiec i samica), a na nich dwa żywe szpaki. Jeden z nich nosił już obrączkę, którą założyliśmy mu 7.06.2023 r. zaledwie 750 m na południowy zachód od miejsca znalezienia. Był wówczas osobnikiem w pierwszym kalendarzowym roku życia. Drugi szpak też był samcem, ale młodszym. Najwidoczniej ptaki walczyły o miejsce lęgowe pod okapem dachu lub partnerkę i w ferworze walki wpadły do rury spustowej. Im się udało. Niestety dwa wróble i jeden szpak (w innej rurze) miały pecha.

 

Jerzy Dąbrowski i Bronisława Peplińska